18:30 a ja dopiero na rower. Włączam stoper na 15 minut. Tyle będzie trwała rozgrzewka. Kadencja 90-100/min i powoli jadę sobie w kierunku Dębowca. Mija 15 min i trochę przyspieszam. Podjazd pod Dębowiec pokonuję szybko i sprawnie. Pod drogowskazem włączam międzyczas. Wdrapanie się pod Szyndzielnię nie sprawia problemów, jednakże ostatni odcinek podjazdu stokiem narciarskim daje się we znaki. Jest stromy ale i błotnisty. O przyczepność niełatwo, szczególnie, że moje Schwalbe TableTop 2,2" bieżnikiem nie grzeszą i na mokre warunki raczej się nie nadają. Udaje mi się jednak wyjechać bez przymusowych przystanków pod sam szczyt. Przy tablicy Szyndzielnia kolejny międzyczas. Tak dla zabawy :) Długo się nie zastanawiając ruszam w kierunku Klimczoka: w końcu robi się ciemno! Podjazd w dużej części pokrywają płaty śniegu i lodu. Temperatura 3 stopnie. Do Klimczoka rower dwukrotnie próbuje się mnie pozbyć ale jakoś udaje się utrzymać. Miejscami jest naprawdę ślisko. Na polanie pod Klimczokiem kilkakrotnie się zakopuję w drodze do schroniska.

Tam zawracam i decyduję się na niebieski szlak do Szczyrku. Jest zbyt dużo błota, żeby myśleć o w miarę normalnym zjeździe przez Szyndzielnię do Bielska. Niebieski szlak do Szczyrku jest bardziej obiecujący. Jest już ciemno. Wyciągam latarkę i w jej słabym świetle pokonuję pierwszy kilometr zjazdu. Duże, luźne kamienie udaje się jakoś przejechać i trafiam na drogę, którą nasi wspaniali leśnicy "pozyskują drewno" lub nazywając rzeczy po imieniu: Skur**syny jedne wszystko muszą zniszczyć, wyciąć, zaorać i zostawić po sobie gołe zbocza gór i koleiny wypełnione błotem tak głębokie, że można się w nich schować po szyję. Oto Polska właśnie! Odpowiedzialnym za ten stan rzeczy życzę powolnej, bolesnej agonii. Porzucając żale zjeżdżam do Szczyrku i stąd asfaltem do Bielska. O dziwo żaden SZY mnie nie rozjechał... Nawet nie próbował! To Ci dopiero, święto jakieś? Prima Aprilis już był przecież!