Popołudniową porą w mieście Bielsku zebrało się kilku świrów... no i się zaczęło. Do tego doszedł megaświr pod postacią Ani a to równoznaczne z dolaniem benzyny do ognia lub przygotowanie koktajlu z nitrogliceryny... wstrząśniętego i niezmieszanego...


Zaczęło się niewinnie bo od podjazdu pod Kozią Górę. Debaty, postoje ale w końcu mniej lub bardziej zmordowane towarzystwo dotarło na miejsce rzezi. Potem zjazd, podjazd, zjazd, korzenie, gleby, jęki, wycia i słowem wszystko czego oczekiwaliśmy po sadystycznym kręceniu po Cyganie.


Z racji jakże rzadkiej płci żeńskiej większość dokumentacji fotograficznej sprowadziła się do wspólnego mianownika: Ania jedzie, Ania stoi, Ania leży, Ania... Ania rządzi:P Wszystko na rowerze starszego brata, na którym jak pokazało doświadczenie dnia dzisiejszego, nie da się skręcać!


Ania na korzeniach, Ania wrzeszczy, Ania zjeżdża i podjeżdża. Część filmowa podobnie aczkolwiek z niemałym wkładem Konrada prezentującego równie wspaniałe figury akrobatyczne. Krótko mówiąc korzenie rzuciły niektórych na kolana... dosłownie... lub też na d... dostojniejszą część ciała :)


Niemniej jednak naszego rodzynka należy nosić na rękach za sam fakt istnienia, przybycia na dzisiejsze wygłupy, ukończenia zjazdu... w kilku, tfu, kilkunastu odsłonach i przeżycia w jednym kawałku, aczkolwiek nieco odrapanym! To koniecznie trzeba powtórzyć! może niekoniecznie z elementem odrapania :P

Pokaż trasę GPS

Trzeci i ostatni wyścig na jaki się zebrałem w tym kończącym się powoli sezonie. Pomimo zimna było gorąco. Trasa była iście hardkorowa lecz genialna. Obsada też niczego sobie: Maja, Ola Dawidowicz, Ania Szafraniec, Marek Galiński, Bracia Brzózkowie i ogólnie czołówka naszego MTB. Nieliczni, jak np Remik albo Paweł Urbańczyk, postanowili już zakończyć sezon i nie startować.



Pierwsze kółko przejechane prawidłowo, bez problemów, wszystko w siodełku. Nawet najtrudniejsze miejsca nie stanowiły problemu.

Drugie kółko zapowiadało się równie obiecująco lecz dzięki jednemu miłemu panu straciłem zimną krew po tym jak dokładnie 9 razy wykładał się przede mną jednocześnie uniemożliwiając wyminięcie mimo próśb i gróźb. Dopiero gdy zrobiło się szerzej wyprzedziłem durnia i zostawiłem daleko z tyłu. W międzyczasie jednak wybity kompletnie z rytmu zabawiłem się w Mars Orbitera i zaliczyłem spektakularną katapultę, której Małysz by się nie powstydził. W ułamku sekundy pozbierałem zwłoki i nawet nie patrząc na rower ruszyłem dalej. Na kolejnym zjeździe kolejne salto. Tym razem noty za odległość były niższe ale za to powrót na siodełko tak szybki, że chyba nikt nie zorientował się, że miała miejsce jakakolwiek "gleba".



Trzecie kółko zaowocowało spotkaniem z Mają co chyba dodało adrenaliny i jakieś +15 do zwinności. Całe kółko poszło podobnie jak pierwsze, choć z powodu rozjeżdżonej na maksa trasy w kilku miejscach konieczny był spacer. Zjazdy natomiast przestały stanowić jakikolwiek problem i szedłem jak przeciąg odrabiając straty.



Przeciąg zaowocował 6tą lokatą w kategorii, z której jestem o tyle zadowolony, że czas przejazdu był całkiem przyzwoity. Analizując tegoroczne wyjazdy doszedłem do wniosku, że czas krótszy nawet o 5-6minut jest bez specjalnego problemu w zasięgu ręki. Tylko trzeba się teraz oddać do serwisu i zacerować pęknięte brzuszysko. Niestety bez chirurga się nie obejdzie a boli coraz gorzej także PROSZĘ MNIE póki co NIE ROZŚMIESZAĆ! :)

13 miejsce Elita. Dojechany jak koń po westernie dotoczyłem się do mety. Remik jak zwykle rządzi :] Brak strat w sprzęcie, nieznaczne w ludziach. Jeden koleżka zaliczył tak spektakularną glebę kilka metrów przede mną, że nie wiedziałem co mam robić. Ratować, wyć z zachwytu, przerażenia czy po prostu go rozjechać i tym samym skończyć również na glebie. Wybrałem wyjście ostatnie: ominąć i wydrzeć się do pierwszego napotkanego gościa od zabezpieczania trasy, że mamy kraksę i koleś potrzebuje pomocy. Pacjent przeżył i chyba wyszedł na szczęście w miarę cało z opresji.

Wpisałem zbiorczo ponieważ cała historia wyglądała tak...

Przed południem z żoną i Emilką w foteliku potoczyliśmy się przez Jaworze, Górki Wielkie do Brennej. Pod wyciągiem, gdzie była przygotowana trasa byliśmy kwadrans przed pierwszą.

Miałem jedynie chwilę czasu na odpięcie fotelika, podjazd pod trasę, wpisowe i ustawienie się na linii startowej nerwowo zapinając numerek do kierownicy.

Wystartowaliśmy kilka minut po trzynastej na 59-minutowy hardkor. Z moim sztywniakiem na łysawych oponach i bez młynka miałem nie lada problem z podjeżdżaniem. Po pierwszym kółku doszedłem do wniosku, że bezsensowne jest katowanie się i postanowiłem najostrzejsze miejsca pokonywać pieszo. Taktyka okazała się słuszna ponieważ okazało się, że znacznie mniej się męczyłem i udało mi się wyprzedzić w taki sposób kilka osób. Na zjeździe za to mocno cierpiałem z powodu sztywnych widełek. Zjazd przypominał trochę ziemne schody, więc ręce dostały porządny wycisk. Niemniej jednak 10 kółek zaliczone ze średnim tętnem 167bpm i maksymalnym 185bpm.


Pierwsze zawody od 4 lat... nic nie złamałem, nic nie zepsułem i dojechałem do mety całkiem przyzwoicie jak na formę i... rower.


Jakby tego było mało po zawodach i posiłku, pożegnawszy się ze wszystkimi, zapiąłem fotelik, zapakowałem córcię i razem z żonką pokręciliśmy z powrotem do Bielska.

A jutro Seta Beskidzka!