Poza świetną pogodą zaczęło się mało szczęśliwie. Z pośpiechu zapomniałem map i ścieżki GPS co było błędem mogącym nas kosztować całą długo wyczekiwaną trasę. Na szczęście żonka stanęła na wysokości zadania i wprawnie przekonwertowała pliki GPX na do właściwiej postaci i wysłała na mój telefon. Ot dzięki Ci techniko.



Spóźnieni ale wreszcie uzbrojeni w mapy i traka GPS ruszyliśmy z centrum Korbielowa szlakiem maratonu Golonki z poprzedniego dnia. Na śniadanie należało podjechać Halę Miziową. Asfalt, potem szuter, błotko, wyłożona śliskimi balami leśna droga po czym wjeżdżamy na rewelacyjny singiel wiodący aż do zielonego szlaku.



Tam odbijamy w lewo na Miziową. Krótka przerwa przy schronisku, gdzie spotykamy kilku maratończyków i decydujemy się wdrapać na szczyt Pilska. Początek ciężki ale podjeżdżamy do momentu aż żółty szlak skręca w lewo i zaczyna trawersować zbocze. Tam zaczynają się prawdziwe schody. Zamiast jazdy przez co najmniej kilometr wspinamy się z rowerami wąską ścieżką po skałach i korzeniach.



Wreszcie udaje nam się wydostać na bardziej przyjazny grunt i możemy wsiąść na rowery. Wąska ścieżka między gęstą kosówką uświadamia mi po co mam tak wąską kierownicę. 560mm idealnie mieści się w wąskim tunelu gałęzi podczas gdy Damian wyje z furii i rozpaczy bo jego szeroki Bontrager zbiera każdą gałązkę uniemożliwiając jazdę. Na szczęście nieco wyżej jest szerzej i już oboje możemy spokojnie jechać.



Na szczycie Pilska poza widokami gór podziwiamy miny turystów, którym najwyraźniej nie mieści się w głowie fakt wyjechania rowerem na szczyt. Jak to zwykle bywa jedni podziwiają i gratulują kondycji, chęci i umiejętności widząc nas niemalże skaczących z korzenia na korzeń, kamienia na kamień... a inni rzucają głupawe teksty o szlaku będących wyłączną własnością turystów pieszych.



Puszczając jednak takie brednie mimo uszu cieszymy się wspaniałą pogodą i ruszamy czarnym szlakiem w dół do granicy. Tam odbijamy w lewo w kierunku Hali Rysianki i Lipowskiej. Tam przerwa na obiad (żurek na Lipowskiej już nie jest taki jak jeszcze rok temu - zupełnie nie wart uwagi, a szkoda) i dalej decydujemy co robić. Czy kontynuować śladem Golonki czy jednak ruszyć na Boraczą i wrócić na trasę BM nieco dalej.



Decydujemy się kontynuować trasą maratonu i tym samym pokonujemy karkołomnego singla i megakamienisty zjazd, który można skomentować jedynie słowem SADYZM. Po raz pierwszy tego dnia mam wątpliwości czy dojadę w jednym kawałku. Dalsze kilometry są mniej interesujące i trasa, jakkolwiek trudna, ożywa dopiero przed powrotem na zielony szlak do Miziowej. Tam znów przeprawiamy się wspomnianym singlem i zjeżdżamy świetnym ale wymagającym żółtym szlakiem do stacji narciarskiej w Korbielowie. Stąd już tylko dojazd na parking. Suma sumarum: z Golonką nie ma lekko. Rewelacja na dwóch kółkach zakończona epickim sukcesem bez strat w ludziach i sprzęcie! Epizod z żywiecką Policją pominę. Wystarczy napisać, że to buraki i mogą mnie cmoknąć.