Ponieważ dzisiaj czasu było niewiele postanowiłem potowarzyszyć bbRajdersom do Brennej i po upewnieniu się, że wszyscy są w formie odbiłem na zielony szlak prowadzący na Błatnią.

Podjazd okazał się dość trudny z racji dużej wilgoci i opadających liści. Tych ostatnich jest już na tyle dużo, że przykrywają kamienie i przeszkody ale na tyle mało, że tych nierówności nie amortyzują. Tak więc chwila nieuwagi i można obudzić się dyndając na gałęzi pobliskiego drzewa po grzmocie w ukryty kamień czy korzeń.


Błatnia wita mnie słońcem i doskonałą widocznością. Mijam zatłoczone schronisko i udaję się na szczyt, gdzie powstało powyższe zdjęcie. Stamtąd ruszam na Klimczok, który udaje się ładnie podjechać. Walka z tym podjazdem kosztowała niemało.

Na Klimczoku ruszam przez Szyndzielnię na Dębowiec. Oczywiście po drodze jak to na Szyndzielni bywa łapię jakiegoś wstrętnego kamola przy dużej szybkości. Rower jedzie normalnie, powietrze w kołach jest, tak więc nie zatrzymując się zjeżdżam na dół. Dopiero pod Dębowcem okazuje się jak duży jest ogrom zniszczeń. Lewa strona dolnej rury przesunęła się wyraźnie w lewo. Pełen najczarniejszych myśli wreszcie mogę się zatrzymać i ocenić stan ramy. Ta okazuje się być wgnieciona na ponad centymetr... ale na szczęście wygląda na całą.

Nieco zmartwiony docieram do domu jednak po bliższych oględzinach i użyciu gumowego młotka dolna rura wraca na swoje miejsce. XC5000 to nie M700 i rury zamiast mieć 2cm grubości mają jakąś część milimetra, więc kamienie, które M700 rozłupywała na pół bez szwanku dla XC5000 są najwyraźniej bardzo groźne. Kara za głupotę i lenistwo. Trzeba było przymocować nad suportem kawał blachy albo kawałek opony i młotek nie byłby potrzebny.

Niemniej jednak: rany odniesione w boju są powodem do dumy :)