Wyjęci spod prawa... dokładnie tak, ponieważ wbrew zdrowemu rozsądkowi, warunkom tam panującym i trudności szlaku cały trawers Baraniej Góry jest objęty ZAKAZEM WJAZDU ROWERÓW. Z przyczyn oczywistych: każdy rower Wyrcy Rycy Cescy... no i smrodzi.



Na nasze szczęście i ku naszemu zdumieniu znak został zręcznie usunięty. Oczywiście nie mamy wątpliwości, że przez odpowiedni urząd/wydział zajmujący się takimi sprawami. Także chwała Wam drodzy urzędnicy, że zmądrzeliście nareszcie! Hmm, czy aby na pewno?



Z pewnością nie zrobili tego ze złości posiadacze 2 kółek - gdzieżby się ktoś ośmielił?! Niemniej jednak znak wygodnie leżał sobie w pozycji horyzontalnej w pobliskich krzakach a więc droga wolna!



Tym sposobem po pokonaniu 60km z Bielska przez Ustroń i Wisłę ruszyliśmy na wspomniany trawers. Jedynymi przeszkodami jakie napotkaliśmy były piękne widoki, które czasem nie pozwalały ruszyć z miejsca, trzech zapijaczonych buraków z gatunku Drwalus Debilus zajmujących się ścinką drzewa, którzy przywitali nas słowami: (cytuję) "Spier***ać", lecz po przeanalizowaniu faktu, że nas było więcej o do tego trzeźwych, panowie-chamowie szybciutko zgrzecznieli i na pytanie czy rozwalić im mordy postanowili nabrać w(ó)dy w usta.



Dalej już tylko szlak, widoki, trochę deszczu, potem słońce i wreszcie cel wyjazdu: Przełęcz Salmopolska. Stamtąd Sosen pojechał w kierunku Wisły natomiast Grześ, Marko i ja udaliśmy się w wodną podróż do Bielska.



Jak to często bywa przyjechaliśmy do domu kompletnie przemoczeni, choć z nieba nie spadła na nas ani kropla deszczu. Swoje zrobiła za to mokra droga, którą płynęły wręcz potoki wody po ulewie, która przeszła maksymalnie kilka minut przed nami.



Wody było tyle, że na 10km przed metą odmówił posłuszeństwa nawet mój HAC, którego kompletnie zalane styki przestały przekazywać jakikolwiek sygnał z podstawki do licznika. Tak więc końcówka wykresu nieco urwana.

Ale było genialnie!