Wycieczka po pracy na Błonia połączona z objazdem kilku kultowych ścieżek na stokach Koziej. Potem standardowo po mleczko - jak co środę.

Nowy łańcuch HG-93.

Po wczorajszej wycieczce, zawodach i afterparty do późna wydawało się, że porywanie się na Beskidzką Setkę jest samobójstwem. Jednakże po dziewiątej wraz z Dominikiem ruszyliśmy w trasę. Kilka km za Bielskiem czekała nas pierwsza niespodzianka. Zostaliśmy dogonieni przez Międzykontynentalny Taktyczny Pocisk ziemia-ziemia... czyli Remika. Po chwili pojawił się i Bartek. Prędkość wzrosła o 10km/h i tym sposobem powiewaliśmy za kolegami jak chorągiewki aż do Lipowej, gdzie pojechaliśmy dalej do Milówki a Remik i Bartek odbili do Ostrego i dalej na Skrzyczne.

Pierwszym etapem był atak na Ochodzitą, którą zdobyliśmy włącznie ze szczytem. Widoki piękne jak i sama pogoda. Bezchmurne niebo gwarantowało upał i zużycie kolejnych litrów wody. Pierwszy wodopój urządziliśmy dopiero w Istebnej, skąd uzupełniwszy paliwo pognaliśmy na Kubalonkę a później przez Zameczek na dół do Wisły. Tam, zgodnie z planem udaliśmy się w górę na Salmopolską. Ta również zniknęła dziwnie łatwo za naszymi plecami i kilkadziesiąt minut później wpadłem do domu dojechany jak koń po westernie...

Wyjęci spod prawa... dokładnie tak, ponieważ wbrew zdrowemu rozsądkowi, warunkom tam panującym i trudności szlaku cały trawers Baraniej Góry jest objęty ZAKAZEM WJAZDU ROWERÓW. Z przyczyn oczywistych: każdy rower Wyrcy Rycy Cescy... no i smrodzi.



Na nasze szczęście i ku naszemu zdumieniu znak został zręcznie usunięty. Oczywiście nie mamy wątpliwości, że przez odpowiedni urząd/wydział zajmujący się takimi sprawami. Także chwała Wam drodzy urzędnicy, że zmądrzeliście nareszcie! Hmm, czy aby na pewno?



Z pewnością nie zrobili tego ze złości posiadacze 2 kółek - gdzieżby się ktoś ośmielił?! Niemniej jednak znak wygodnie leżał sobie w pozycji horyzontalnej w pobliskich krzakach a więc droga wolna!



Tym sposobem po pokonaniu 60km z Bielska przez Ustroń i Wisłę ruszyliśmy na wspomniany trawers. Jedynymi przeszkodami jakie napotkaliśmy były piękne widoki, które czasem nie pozwalały ruszyć z miejsca, trzech zapijaczonych buraków z gatunku Drwalus Debilus zajmujących się ścinką drzewa, którzy przywitali nas słowami: (cytuję) "Spier***ać", lecz po przeanalizowaniu faktu, że nas było więcej o do tego trzeźwych, panowie-chamowie szybciutko zgrzecznieli i na pytanie czy rozwalić im mordy postanowili nabrać w(ó)dy w usta.



Dalej już tylko szlak, widoki, trochę deszczu, potem słońce i wreszcie cel wyjazdu: Przełęcz Salmopolska. Stamtąd Sosen pojechał w kierunku Wisły natomiast Grześ, Marko i ja udaliśmy się w wodną podróż do Bielska.



Jak to często bywa przyjechaliśmy do domu kompletnie przemoczeni, choć z nieba nie spadła na nas ani kropla deszczu. Swoje zrobiła za to mokra droga, którą płynęły wręcz potoki wody po ulewie, która przeszła maksymalnie kilka minut przed nami.



Wody było tyle, że na 10km przed metą odmówił posłuszeństwa nawet mój HAC, którego kompletnie zalane styki przestały przekazywać jakikolwiek sygnał z podstawki do licznika. Tak więc końcówka wykresu nieco urwana.

Ale było genialnie!



Pokaż trasę GPS