Dzisiaj będzie bez kilometrów, kilokalorii, watów czy wysiłku. Puls jednak będzie szybszy bo okazja taka jak dziś zdarza się... raz na 8 lat. Dziś przyszło mi pożegnać wspaniałą "przyjaciółkę", towarzyszkę wielu startów, wypraw rowerowych i świadka niezapomnianych przeżyć w świecie 2 kółek. Nigdy mnie nie zawiodła. Zawsze dotarła do celu bez względu na to jak ciężko było. Przejechaliśmy razem 103627 kilometrów czyli 2,5 raza okrążyliśmy Ziemię! Zdobywaliśmy góry o każdej porze roku zarówno w dzień jak i nocą. Przywieźliśmy niejedną rysę na lakierze i niejednego siniaka ale ani ona ani ja nigdy się nie poddaliśmy.

Dzisiaj żegnam wspaniałą maszynę na jakiej miałem przyjemność jeździć przez ostatnie 8 lat. Ktoś powie, że to tylko rower ze średniej półki... To ja życzę wszystkim takich średnich półek! Z tej okazji kilkanaście zdjęć od początku do końca naszej przygody...

Pomimo mało pozytywnych wskazań termometru pokazującego -13*C postanowiłem zgodnie z planem ruszyć tyłek na rower. Na celownik wziąłem Magurkę od strony Wilkowic - ulubiony (lub jeden z kilku) podjazd Dominika. Wolnym tempem potoczyłem się ścieżka przez osiedle do bankomatu po kilka złotych na najprawdopodobniej konieczny zestaw reanimacyjny w schronisku. Spod Gemini ścieżką wzdłuż Białej dojechałem aż do torów w Wilkowicach, przejechałem przez Żywiecką i powoli pokręciłem w górę do pętli autobusowej.

Stąd droga już była pokryta śniegiem i dość śliska. Minąwszy mostek na budowanej zaporze i włączyłem stoper i poturlałem się w górę żegnany przez osłupiałe miny kilkunastu przedstawicieli "stonki". Stonki dzisiaj jak na lekarstwo, zimno skutecznie odstrasza ten pseudoturystyczny element naszego swołeczeństwa. Większym problemem były samochody jadące w dół. Sądząc po śladach walki na niemal każdym zakręcie spotkanie takiego delikwenta mogłoby się skończyć na jego masce. Nieposypana niczym droga była wspaniałym wyzwaniem. Jak się okazało dość szybko wyzwaniem skrajnie męczącym. Podjeżdżanie po tej nawierzchni było dużo gorsze niż zeszłoroczne holowanie ze sobą córci w foteliku.

Wdrapanie się na samą górę na mojej "bezmłynkowej" Carrerze zajęło mi 41min i 35s. Stanąwszy pod schroniskiem musiałem najpierw wbić oczy z powrotem na miejsce, oderwać przymarznięty do siodełka tyłek i podeptać szybko na gorącą herbatę. Krótki odpoczynek szybko postawił mnie na nogi i aby zbyt długo nie siedzieć ruszyłem w drogę. Najpierw 5 min spokojnego biegania wokół schroniska w ramach krótkiej rozgrzewki a potem złapałem rower i z przerażeniem w oczach ruszyłem w dół. Bardziej przerażona ode mnie była jedynie "stonka", której to przedstawiciele rozpierzchali się na prawo i lewo ratując się przed przednim Panaracerem, który to z pewnością przerobiłby każdego na przysłowiowy pasztet. Opona rzeczywiście prowadzi się w śniegu wyśmienicie.

W ten oto sposób zjechałem na Przegibek i dalej kawałek szosą a następnie czerwonym szlakiem dotoczyłem się do Straconki. Tam również kawałek musiałem "asfaltować" ale już przed kościołem skręciłem na ścieżkę nad potokiem zwaną dumnie przez miejscowych "Bulwarem"... LOL. Potem szybko do Rogatej i Gemini po czym ostatnia wspinaczka na osiedle i po chwili zasłużona, gorąca herbata w domu... Nie ma lipy!

Pokaż trasę GPS

Co prawda nie do rana ale w zupełności wystarczyło aby nieco dotlenić mózgownicę, przepalić zastałe nożyska i wytopić nieco zimowego, niedźwiedziego sadła. Co jak co ale banalne latem singielki zimową porą nabierają całkiem innej skali "dawania w kość".

Pokaż trasę GPS

No i znowu takie tam z serii nocna jazda na mrozie, w śniegu i bez trzymanki :)

Czyli nocna jazda bez trzymanki po lesie na oponach 1.8" i do tego na mrozie :]

Zaliczone:
-Cygan
-Dębowiec
-Wapienica
-Lotnisko

Z każdym kilometrem coraz mniej miałem ochotę na powrót do domu. Dobrze, że zimówka nie ma amortyzatora i zaczęły boleć nadgarstki bo jeździłbym chyba do rana! A co! Latarka może śmigać na max przez 7.5h to można całą noc po chaszczach się szwędać! 350lm i już człowiek się czuje... LIKE A BOSS :P



Pokaż trasę GPS

Ciepło, sympatycznie, ciemno i śnieżnie... Yyy, napisałem ciemno? Bezeduura :) Latarka miażdży. W najciemniejszą noc można śmigać!

A oto i 2 fotki wspomnianego maleństwa. 33x55mm i mamy od 300-800lm światła :]

Wracając do rowerowania po dłuższej przerwie wykopałem swój szanowny tyłek na endurowy wypad z grupą enduraków. W standardowym stroju Zupermana dotoczyłem się na parking pod Dębowcem, gdzie spotkałem pozostałych.


Czując się co najmniej dziwnie na sztywniaku, bez młynka i z mocowaniem na Hamaxa Emilki popedałowałem za chłopakami na Szyndzielnię i dalej na Klimczok.


Już od połowy szlaku na Szyndzielnię zapanowała wokoło zima. Biało, śnieg i lód.


Na szczycie Klimczoka czekała nas wspaniała niespodzianka: Tatry jak na dłoni! Widoczność wręcz powalała, podobnie jak ilość śniegu na zjeździe ze szczytu, który zakończył się szybko w zaspie. Ogólna głębokość pokrywy śnieżnej - do piast.


Zjazd zaliczyć należy do kategorii nieudanych prób samobójczych. Nieudanych... bo jeszcze żyję, żeby tu coś naskrobać.


Z Klimczoka wróciliśmy na Szyndzielnię, skąd boleśnie mi znanym szlakiem żółtym zjechaliśmy na Kołowrót, Kozią Górę i torem DH na Błonia. Wszystko byłoby fajnie gdyby nie V-Brejki, łyse oponki, siodełko 10cm nad kierą i przerażenie w oczach.


Niechęć kompromitacji wzięła jednak górę i cudem zjechałem cały na dół. Jakim? Tego nie wie nikt. Z resztą kogo to obchodzi, ważne, że wycieczka zaliczona do hiperodlotowych i jak zwykle kompletnie obłąkanych.

Pokaż trasę GPS

Rowerowa niedziela była naprawdę rowerowa. I to nie tylko dla mnie! Dzielnie towarzyszyła mi córcia oraz Marek, który jako jedyny pokazał dzisiaj pazury. Co do pozostałych... jęki, kwęki... bez komentarza. A pogoda była taka, że grzech na rower nie wyjść.



Pojechaliśmy więc terenem do Mesznej a później dalej górkami do Buczkowic. Stamtąd bocznymi drogami i ścieżkami przejechaliśmy przez Skalite do Ostrego. Zawróciliśmy kawałek za hotelem Zimnik i wróciliśmy szlakiem do Szczyrku i Buczkowic. Stąd już po zmroku i przy świetle latarki ruszyliśmy z Emilką do domu. Kawałek po bezdrożach i polach do Mesznej a później już asfaltem do Bystrej i Bielska. Latarka zamiata, wymiata, rządzi i po prostu powala. Żadna noc nie jest straszna. Żadna trasa w nocy nie przestaje być przejezdna.

Pokaż trasę GPS